Aloha!
Żyjemy w czasach, w których za wyznacznik naszej wartości często uważa się ilość ludzi, którym chce się ogarniać „co u nas” - obserwując, subskrybując, followując. Robimy wszystko, by inni znali każdy nasz krok. Gdybyśmy mogli, wszczepilibyśmy sobie chipy z GPS’em, które automatycznie oznaczały by nas w każdym powszechnie uważanym za modne miejscu, w którym się znajdujemy. Najlepiej, żeby były to wszystkie mijane przez nas Starbucksy, kluby i centra handlowe.
By czuć się wartościowi, musimy pozyskać grupę ludzi, którym będzie się chciało czytać o tym, jak świetnie spędzamy nasz wolny czas. Czy jest jakiś lepszy sposób na zainteresowanie innych naszą osobą niż założenie bloga, na którym będziemy się kreować na czaderską, modną osobę z masą odlotowych przyjaciół, zajęć i przygód? NIE MAM POJĘCIA.
Jeśli, wy również nie znacie innego sposobu, nie czekajcie! Czas zanurzyć się w świat internetowego sprzedawania wykreowanej prywatności (prawda raczej mało kogo obchodzi).
W dzisiejszej notce powiem Wam...
„Jak zostać Blogerem”
Najwspanialsze jest to, że wcale nie trzeba umieć „ciekawie pisać”. Właściwie to chyba najmniej potrzebna umiejętność. Nie żyjemy w XIX wieku, kiedy by być wokalistą trzeba było super śpiewać, aktorzy umieli grać, a malarze i rzeźbiarze mieli zdolności plastyczne. Liczy się PR i tylko PR.
To znacznie prostsze, niż może się wydawać. Wystarczy zapamiętać, że nie można być „po prostu blogerem”. Dziennikarstwo to profesja, która raczej nie zainteresuje naszych czytelników, którymi będą w większości gimnazjalistki. Musicie wymyślić sobie jakieś interesujące, kreatywne zajęcie. Jakąś etykietkę którą sobie nakleicie. Jest kilka możliwości. Pierwsza z nich – możecie się przedstawiać jako wokaliści. Wystarczy, że nagracie jeden cover na YouTube. Im gorszej jakości, tym lepiej. Łatwiej ukryć, że fałszujecie.
HATERS GONNA HATE
(czyli automatycznie fotografem :P) w okolicę najbliższego przejazdu kolejowego. Najlepszym rekwizytem będzie biała tekturka, na której napiszecie markerem dającą do myślenia sentencje po angielsku.
Jeśli jednak nie macie pod ręką "fotografa" z lustrzanką, nie załamujcie się! Z racji obecnej mody na retro, będzie nawet bardziej hip jeśli zdjęcie zrobi Wam mama, kalkulatorem na tle meblościanki w salonie.
Nie zapomnijcie jednak pożółcić zdjęcia w instagramie i dodać hipsterskiej ramki, bez tego wasze zdjęcie będzie wyglądało jak z „naszej-klasy”, a tego byśmy nie chcieli… w końcu, nie używamy
jej przecież już od dobrych 3 tygodni. ;)
Teraz, kiedy określiliśmy już jaką dziedziną sztuki się zajmujemy, możemy przystąpić do pisania naszego autorskiego bloga. Polecam nazwanie go w jakiś super egocentryczny sposób, np.„Me, Myself and I”. Jeśli nie macie pomysłu, polecam przejrzeć nazwy albumów znajomych na niezawodnym Facebooku. Ludzie są w tej kwestii niesamowicie kreatywni.
Zostało tylko przystąpienie do opisywanie waszego życia. Nie martwcie się, nie musi być fascynujące! Wystarczy, że tak opiszecie wyjście do Biedronki po ziemniaki, jakby była to wycieczka do zaginionej Atlantydy. Nie zapomnijcie zapisać, kogo sławnego lub podobnego do kogoś sławnego spotkaliście po drodze. Najlepiej poproście o wspólne zdjęcie i zrelacjonujcie to tak, jakbyście wrócili właśnie ze spotkania z najlepszym przyjacielem. Tłumy wasze. Pamiętajcie również o regularnym dodawaniu zdjęć – nie muszą być aktualne. Książki tak wybitnych autorek jak Paris Hilton czy Marta Grycan nie mają prawie w ogóle tekstu, mają za to masę zdjęć. Właśnie dlatego są best-sellerami! Warto brać przykład z najlepszych. W swoich notkach możenie np. pochwalić się, że byliście w 2009 na wyjeździe w Bułgarii lub Czechach. Myślę, że zrobi to większe wrażenie na czytelnikach, niż wasze studium o tym co heterogenność alleliczna może zrobić z fenotypem.
Puszczam Was wolno – piszcie, co wam ślina na język przyniesie – tak jak ja.
Sukces murowany!
